In de golden age van het Nederlandse wielrennen was Joop Zoetemelk de beste Nederlandse ronderenner, met diens overwinning in de Tour de France van 1980 als bewijs. Maar Zoetemelk was niet mijn persoonlijke favoriet. Dat was Hennie Kuiper. Dat had twee redenen: Hennie Kuiper was de aanvallendste renner van het peloton, op het doldrieste af. Bij de afdaling van de Granier reed hij in 1978 zo wild, dat hij van de fiets viel en zijn sleutelbeen brak. Het kostte hem de zege in de Tour de France.
De tweede reden waarom Kuiper de aantrekkelijkste renner was: zijn shirt én zijn pet. Kuiper reed in zijn carrière voor meerdere ploegen, maar het mooiste shirt droeg hij in het seizoen 1979-1980. Kuiper reed dat jaar voor de Franse Peugeot-Esso-Michelin-ploeg. Die gingen gekleed in een shirt met zwartwit geblokte band op buikhoogte. Boven die band stond in grote, langgerekte letters ‘Peugeot’; obeide mouwen was het Esso-logo geborduurd.
Het zwartwit geblokte motief werd door Kuiper en zijn ploegmaten doorgetrokken in de wielerpet. Dat was in 1979 nog zo’n ouderwetse pet met jongensachtig klepje. Net als zijn ploegmaat Phil Anderson (ook al zo’n heerlijk aanvallende coureur) droeg Kuiper z’n pet meestal achterstevoren, waardoor de blokjesband als een hanekam over de kruin kroop. Magnifiek.
